Yalnızlık, bir derin kuyu..Herkes o denli yalnız ki kendi içinde bazen..Gözle de görülüyor, dikkatli bakıldığında..
Hergün önünden geçtiğimiz bir ev var, sabah erken saat, tek tük insan etrafta dolanırken, o evin alt kat penceresinde yaşlı, çelimsiz bir adamcağız her sabah yol gözler..Bazen biz geçerken el sallarız, zira geçenlere el sallamayı bekler durur..
Kendi aramızda servis aracında gülüp, eğlenerek, çok da umurumuzda olmadan, otomatik bir el sallayış bu..Aslında onun tek istediği, birinin , kendi varlığını görmesi ve teyit etmesi..kendini önemli hissettirmesi..
Bugünlerde, sabah ayazında pencere önünde, ufak köhne salonunun ışıkları yanık, arkada bir süslü çam ağacı yine beklemede..Bazen gerçekten, orada inip, yanına gidip, “Nasılsınız? “ demek geliyor içimden ..Oysaki dar zamanlarda , koşturmaca bu yaşam içinde o yaşlı adamla aramızda pencerenin demir parmaklıkları, yol ve bir büyük yalnızlık var...
13/12/2007
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder