IŞIL IŞIL

Daha o ilk çocukluk günlerinde tanıştık seninle..Evinden, annesinden ayrılmış, kalbi korku içinde olan bir sürü minicik çocuk, eğitim adına aynı sınıfa tıkıldık..Yanyana oturduk, kaynaştık..Pırıl pırıl, gülen gözler, tatlı suratlar, birbirimize dayandık, birbirimize sokulduk..
Ama hayat, nasıl ki biz istemeden şekilleniyor ve sonlanıyor bazen, yollarımız ayrıldı nice zaman sonra..Aradan sene dediğimiz koca koca zamanlar geçti...O minicik çocuklar bedenen büyüdük belki ama hala bir tarafımız çocuk kaldık..
Sonra yine, kaderin cilvesi midir nedir , tekrar hayatlarımız kesişti, biraz da bunu bizler istedik belki, ihtiyacımız vardı, o çocuk ve saf sevgilere, kalplere...
Kavuştuk.
Bu çok mutluluk veren kavuşma öyle tatlıydı ki , yinelenmesini istedik..Aralarda herkes kendi hayatına devam ediyor, ama yaşamlarımız karşılaştığında o anlar özel oluyordu..Güzeldi, birbirini kalpten seven insanların bir arada olması, gülmesi, sohbet etmesi..
Sohbetler samimiydi ya da biz öyle sandık..O kadar ki, bilemedik senin içinde kopan fırtınaları..senin üzüldüklerini, sıkıntılarını anlayamadık..İnsan oğlu bir kapalı kutu..süprizlerle dolu-belki de gerçekte o gülen yüzün arkadasında , kırılgan ve hassas bir ruh gizliydi..Biz senin hep o gülen, neşeli yüzünü gördük..
Biz senin yanındayken, sen yalnız değilsin sandık...korkularını, acılarını –geçmiş- diye anlattın..
Her telefon açışında “canım kardeşim” derdin, “nolur kopmayalım, bak seneler sonra birbirimizi bulduk, nolur görüşelim”..
Öyle olmadı bak!
Önce sen terkettin bizi..
Ölüm sana hiç yakışmadı, hele böylesi hiç..o ışıl ışıl yüzüne, gülen gözlerine..tatlı küçük kız...
Bizi çok erken terkettin..
Biliyorum bu acı geçecek, daha çok yeni..Heryerde gördüğüm yüzün, yavaş yavaş silinecek, fotoğraflardan hatırlayacağım seni sonra...

Yine de yaşama teşekkürler, hayatıma seni kattığı ve arkadaşım olduğun için..
Umarım pişman değilsindir sen de,
Huzur içinde uyu...